شنیدن چیزی كه آدم از پیش می‌داند، دشوار است.

فقط یك چیز در زندگی به شمار می‌آید و آن، شادی‌ست؛ هیچ‌گاه نگذار كسی آن را از تو بگیرد.

فقط یك دنیا وجود دارد، آن هم دنیای توانگران است و كنار آن یا پشت سرش، ساختمان‌های بی‌قواره‌ی پس مانده‌های این دنیا.

آدم چگونه می‌تواند عاشق كسی نشود كه روی قرن‌ها جدیت و سلیقه، سیل به راه انداخته؟

زندان، هر اندازه هم آسان و قشنگ باشد، باز هم زندان است؛ آدم بسیار آسان پا به درون آن می‌گذارد و سپس، بسیار زمان و تلاش لازم است تا بتواند از آن بیرون بیاید.

راه درست برای بچه‌ها، هرگز همان راه پدر و مادر نیست، هرگز.

فقط در عشق است كه آدم، دوستش را خوب می‌شناسد.

زندگی مشترك، بزرگ و بی‌پایان است؛ از یك سو می‌تواند نابود شود و از سوی دیگر، به آرامی ادامه یابد. زندگی مشترك، حیوان بزرگ پایداری‌‌ست، به دشواری می‌میرد.

هیچ‌كس نمی‌تواند همه چیز را بدهد، هیچ‌كس برای هیچ‌كس بَس نیست، هیچ‌كس خدا نیست.

گفتار است كه آدم‌ها را به هم پیوند می‌دهد و از هم جدا می‌كند. گفتار است كه خانواده‌ها را می‌‌سازد.

تجربه‌ی خوار شدن، همچون تجربه‌ی عشق است؛ فراموش نشدنی.

خِرد، به عكس آنچه می‌گویند، با بالا رفتن سن به سراغ آدم نمی‌آید، این امر بسته به دل است و دل هم با زمان، سر و كاری ندارد.

اگر آدم گرفتار رنج عشق است، سبب نمی‌شود اجازه‌ی هر كاری را به خودش بدهد.

آنچه آدم نسبت به چیزی احساس می‌كند، به ستوه آورنده‌تر از خودِ آن است.

برای دانستن، باید بهایش را پرداخت.

كسانی كه دوست‌مان دارند، بسیار بیشتر از كسانی كه از ما بیزارند، ترسناك هستند؛ ایستادگی در برابرشان هم بسیار دشوار است.